สไตล์แอนิเมชั่นของ “Devilman Crybaby” นั้นแตกต่างและไม่เหมือนใคร เป็นการผสมผสานแอนิเมชั่น 2 มิติแบบดั้งเดิมเข้ากับเทคนิคภาพล้ำยุค ทำให้เกิดลำดับไดนามิกและโดดเด่นทางสายตา การกำกับศิลป์และการใช้สีมีส่วนทำให้บรรยากาศโดยรวมของซีรีส์ดูมืดมนและเหนือจริง

อากิระตกลงที่จะรวมร่างกับปีศาจชื่อ Amon จึงกลายเป็น Devilman ด้วยพลังปีศาจที่เพิ่งค้นพบและความสามารถในการรักษาความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของมนุษย์ อากิระจึงเริ่มต้นการเดินทางเพื่อปกป้องมนุษยชาติจากการรุกรานของปีศาจที่กำลังจะเกิดขึ้น

ในขณะที่เรื่องราวดำเนินไป อากิระได้พบกับปีศาจต่างๆ และได้เห็นด้านมืดและความบิดเบี้ยวของธรรมชาติมนุษย์ เขาเผชิญกับการเลือกปฏิบัติ ความรุนแรง และการหักหลัง ทั้งหมดนี้ต้องดิ้นรนเพื่อรักษาความเป็นมนุษย์ ความภักดีของอากิระที่มีต่อเพื่อน ๆ และความมุ่งมั่นที่จะช่วยทั้งมนุษย์และปีศาจจากการถูกทำลายล้างร่วมกันคือประเด็นหลักของซีรีส์นี้

เหมือนด่ำดิ่งไปในใต้น้ำที่ลึกไปเรื่อยๆ ด่ำดิ่งไปกับความเห็นแก่ตัวในมนุษย์ที่คิดแต่ให้ชีวิตตัวเองรอดแม้จะแลกด้วยชีวิตของคนอื่นก็ตาม สิ่งใดที่เหมือนเป็นภัยร้ายจะต้องถูกกำจัดทิ้งเหมือนได้ย้อนไปสมัยล่าแม่มดอีกครั้งหนึ่ง แต่เนื้อหาความรุนแรงของ เดวิลแมน ครายเบบี้ ทั้งเนื้อหาและภาพที่สื่อค่อนข้างเบากว่าเวอร์ชั่นเก่ามากพอสมควรเนื่องจากลง เน็ตฟลิกซ์ เลยต้องปรับเนื้อหาให้เบาลง

แต่จะมีลูกเล่นอย่างอื่นที่จะมาเล่นกับความรู้สึกกับความผูกผันของตัวละครแทน ส่วนนิสัยตัวละครเรื่องนี้ค่อนข้างแบ่งกันชัดเจน มีตัวละครที่คิดแบบโลกสดใส เทา และความเป็นจริง อย่างเช่น อากิระ จะเป็นตัวละครสไตล์พระเอกเลยเรียนรู้ไปเรื่อยๆและพบกับความจริงที่โหดร้าย

ทำให้ตัวเองต้องเปลี่ยนแปลงไป, มิกิ จะเป็นคนคิดแง่บวกไปหมด เป็นตัวละครตัวเดียวที่เป็นคนประเภทนี้เลยก็ว่าได้จากเรื่องนี้ และ เรียว มองโลกตามความเป็นจริงในเรื่องนี้ เรียว เรียกได้ว่ามองตามความเป็นจริงสุดแล้วเป็นตัวละครที่มีแผนมาตั้งแต่ต้นยันจบเลย ซึ่งเรื่องคาแรคเตอร์นี้แหละที่ทำให้เรื่องนี้มันสนุก ได้ลุ้นไปกับตัวละคร และอยากเอาใจช่วยไปกับเหล่าตัวละคร

จากเนื้อหาที่ถูกตัดค่อนข้างเยอะและทำให้กระชับขึ้น การเล่าเรื่องความผูกผันของตัวละครบางตัวที่น้อยเกินไปทำให้ผู้ชมอาจจะไม่ได้มีความสนใจมากพอให้เราผูกผันไปด้วยกับ 10 ตอนที่อนิเมะเรื่องนี้ได้นำเสนอ และการเล่าเรื่องบางอย่างดูเร็วไปหมดในบางฉากอาจจะทำให้ไม่ค่อยหวือหวาเท่าที่ควรสักเท่าไหร่ ตัวร้ายที่ไม่มีความน่าจดจำเลยทั้งที่มันเหมือนจะมีปมเกี่ยวกับตัวเอกแต่ใช้แล้วทิ้ง

และประเด็นบางอย่างในเรื่องที่ยังไม่เปิดเผยที่มาและอดีตของ อาม่อน ส่วนถ้ามีจำนวนตอนที่มากกว่านี้และเก็บลายละเอียดพวกนี้หมดละก็บอกได้เลยว่ามัดใจคนดูส่วนใหญ่ได้อย่างแน่นอน ส่วนถ้าใครอยากติดตามแบบต้นฉบับควรติดตามจากมังงะได้เลย ซึ่งปัจจุบันอาจจะหนังสือหายากแล้ว และลิขสิทธิ์ในเมืองไทยก็ยังไม่มีอีกด้วย

ภายใต้ความรุนแรงเลือดสาดของอนิเมะชิ้นนี้ สิ่งที่ผู้สร้างอยากจะสื่อกับคนดูคือ บรรยากาศความ “เทา ๆ” ของตัวละคร ในยุค 70 ที่เดวิลแมนเวอร์ชั่นต้นฉบับถูกทำออกมาส่วนใหญ่แล้วจะพูดถึงตัวเอกที่ขาวสะอาด และตัวร้ายที่ดำมืด แต่เดวิลแมนได้นำเสนอภาพของตัวเอกที่เป็นปีศาจดิบเถื่อนโหดร้าย และตัวร้ายที่ขาวสะอาดงดงาม อาจจะเรียกได้ว่าเป็น antihero ยุคแรก ๆ ที่เป็นแรกบันดาลใจให้กับอนิเมะในยุดถัดๆมาอย่าง Berserk ที่มีคอนเซ็ปท์คล้ายๆกัน

ในด้านการพัฒนาตัวละคร ตัวเอกหลัก อากิระ ฟูโดะ ได้รับการพัฒนาตัวละครอย่างมากตลอดทั้งซีรีส์ ในฐานะเดวิลแมน เขาพยายามดิ้นรนเพื่อรักษาความเป็นมนุษย์และต่อสู้กับผลกระทบทางศีลธรรมจากการกระทำของเขา ตัวละครอื่นๆ เช่น Ryo Asuka และ Miki Makimura ก็ได้สัมผัสกับการเดินทางอันซับซ้อนของการค้นพบตัวเองเช่นกัน

ตัวบทแสดงให้เห็นถึงมุมอื่นๆของตัวละครที่มีทั้งดีและร้ายในตัวเอง และต่างขับเคลื่อนด้วยความสัญชาติญาณส่วนตัวทั้งสิ้น หนึ่งในฉากสะเทือนใจคือ ตอนที่ทาโรน้องชายของมิกิที่กลายเป็นปีศาจเต็มตัวกำลังกินแม่ของตัวเอง และพ่อมาพบเข้าตัว ทาโรเองก็ร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ทำแบบนั้นลงไปไม่ว่าเขาจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ แต่เขาไม่สามารถห้ามสัญชาติญาณอยากกินมนุษย์ของตัวเองได้

เพลงประกอบที่น่าประทับใจ: อนิเมะมีเพลงประกอบที่ทรงพลังและหลากหลายซึ่งช่วยเติมเต็มช่วงเวลาที่เข้มข้นและสะเทือนอารมณ์ของเรื่องราว ดนตรีครอบคลุมแนวเพลงที่หลากหลาย เช่น เทคโน แร็พ และร็อค ช่วยเพิ่มบรรยากาศโดยรวมและเพิ่มความลึกให้กับการเล่าเรื่อง

ซีรีส์นี้ขึ้นชื่อเรื่องเนื้อหาที่โจ่งแจ้ง เนื้อหามีความรุนแรง เลือดสาด และฉากทางเพศที่ค่อนข้างมีความรุนแรง ซึ่งมักจะท้าทายความรู้สึกของผู้ชม องค์ประกอบเหล่านี้ใช้เพื่อเน้นธรรมชาติที่มืดมนของเรื่องราว