รีวิว Shoot Goal to the Future ยิงประตูสู่อนาคต
รีวิวอนิเมะ ซึ่ง Atsushi Kamiya เป็นอดีตกัปตันที่โรงเรียนมัธยม Kakegawa และเป็น “กัปตันผู้กล้าหาญ” ที่มีชื่อเสียงระดับโลกสำหรับทีมฟุตบอลอิตาลีที่มีชื่อเสียง ฮิเดโตะ สึจิ นักเรียนจากโรงเรียนมัธยมคาเคงาวะ ดูจะไม่สนใจทีมฟุตบอลที่อ่อนแอในตอนนี้ การประชุมของพวกเขาเป็นจุดเริ่มต้นของตำนานใหม่ ยิง! Goal to the Future สร้างจากการ์ตูนเรื่อง Shoot! และสตรีมบน Crunchyroll ในวันเสาร์ ต้องดู ที่ ดูการ์ตูนสนุก ๆ
แม้ว่าฉันจะไม่เคยดูอนิเมะเรื่องนี้มาก่อน แต่ฉันคิดว่าการออกอากาศรอบปฐมทัศน์นี้ทำได้ดีมากในการเร่งความเร็วให้กับเรา เด็กกลุ่มหนึ่งตั้งทีมฟุตบอลของโรงเรียนและคว้าแชมป์ระดับประเทศกลับบ้านได้ในสองปีต่อมา หลายทศวรรษต่อมา หนึ่งในสมาชิกในทีมดั้งเดิมได้กลับมาที่โรงเรียนเพื่อเป็นโค้ชของทีม (ตอนนี้กำลังดิ้นรน) นี่เป็นการตั้งค่าที่ดีพอ—ถ้าดูโบราณไปหน่อย—และน่าจะเป็นสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับตอนนี้ ไปติดตามการรีวิว ที่ รีวิวหนัง
รีวิว Shoot Goal to the Future ยิงประตูสู่อนาคต
ในปัญหาคือตัวละครหลักตัวจริงไม่ใช่โค้ช แต่เป็นหนึ่งในผู้เล่นรุ่นใหม่ คูโบะ คูโบะเป็นลูกเดินของละครประโลมโลกที่ถูกโจมตีอย่างต่อเนื่องโดยเหตุการณ์ที่กระทบกระเทือนจิตใจที่เกี่ยวข้องกับการเล่นฟุตบอลเมื่อตอนที่เขายังเด็ก โดยพื้นฐานแล้ว ครั้งหนึ่งเขาเคยคิดว่าตัวเองเก่งกว่าเมื่อก่อน เข้าชมได้ที่ ดูหนังฟรี
แต่เมื่อเขาสูญเสียสก็อตตี้ ปิปปินให้ไมเคิล จอร์แดน ซึ่งเป็นเด็กชื่อโคคุโบะ เขาถูกบังคับให้ยอมรับว่าได้รับความช่วยเหลือครั้งใหญ่มาโดยตลอด และไม่สามารถ เล่นใหญ่ทั้งหมดด้วยตัวเขาเอง แน่นอน เมื่อเขาไม่ชนะเกมสำหรับพวกเขาอีกต่อไป ทีมของเขาก็หันไปหาเขา (และอัตตาที่สูงเกินจริงของเขา) และเขาก็เลิกเล่นฟุตบอลโดยสิ้นเชิง
การสูญเสียของโคคุโบะได้รับการปฏิบัติด้วยแรงดึงดูดจนเป็นเรื่องปกติที่ผู้ชมจะสันนิษฐานได้ว่าเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุอันน่าสลดใจบางอย่าง หรือด้วยโรคมะเร็งหรือสิ่งที่น่ากลัวพอๆ กัน ฉันหมายถึง แม้แต่ความคิดเรื่องฟุตบอล
และความเชื่อมโยงกับเพื่อนของเขา ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้คุโบะบนพื้นแห้งผากหรือนอนขดตัวอยู่บนเตียงแล้วร้องไห้ มีการเล่นมากเสียจนเมื่อโคคุโบะเต้นเข้าหาคูโบะอย่างสนุกสนานและโอบกอดเขาในนาทีสุดท้ายของตอนนี้ มันดูน่าขบขันกว่าสิ่งอื่นใด และทำให้ความตึงเครียดของตอนลดลงไปอย่างสิ้นเชิง สามารถดูได้ที่ อนิเมะ
ในที่สุดฉันก็ไม่มีความสนใจที่จะดำเนินการชุดนี้ต่อไป มีเนื้อหาครอบคลุมทุกที่และเรื่องราวเป็นสิ่งที่เราเคยเห็นในอนิเมะกีฬาหลายสิบครั้งมาก่อน นี่คือบทสรุปของฉันเกี่ยวกับ Shoot! เป้าหมายสู่อนาคต: ANGST ANGST ANGST ANGST ANGST [ดำเนินการตะโกน ANGST เป็นเวลา 20 นาที]
รีวิว Shoot Goal to the Future ยิงประตูสู่อนาคต
แม้จะมีศิลปะหลักของเด็กชายสี่คนที่ยิ้มแย้มแจ่มใสในชุดเครื่องแบบฟุตบอล แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรนอกจากเสียงกรีดร้องที่โกรธแค้น การพูดคนเดียวภายในที่เศร้าโศกและการย้อนเหตุการณ์รักร่วมเพศที่ได้รับการสนับสนุนด้วยคะแนนของสตริงสังเคราะห์ที่ไม่แข็งแรงในคีย์ย่อยที่ก้าวร้าว และทางเรายังมีการรีวิวอีกมากมายได้ที่ รีวิวหนังการ์ตูน
ฮิเดโตะเคยเล่นฟุตบอล แต่ตอนนี้เลิกเล่นแล้ว เพราะมีบางสิ่งที่ไม่ได้กำหนดไว้เกิดขึ้นกับเพื่อนร่วมทีมของเขาที่เขาสนิทด้วยเป็นพิเศษ ซึ่งอาจจะใช่หรือไม่ใช่เพียงเพราะเขาไปโรงเรียนมัธยมแห่งอื่นและเข้าร่วมทีมที่นั่น ฮิเดโตะมีรอยแผลเป็นจากสิ่งนี้มากจนเขาถูกกระตุ้นเมื่อได้ยินคำว่า “ยิง!” ชื่อเล่นที่ไม่ใช่แฟนเก่าของเขาสำหรับเขา
รวมถึงในขณะที่เล่นเกมยิงมุมมองบุคคลที่หนึ่ง คาซามะ เพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขารู้สึกหงุดหงิดกับการที่ทีมที่ครั้งหนึ่งเคยล้มลุกคลุกคลานจนเขามองว่าเป็นการดูถูกส่วนตัวเมื่อใดก็ตามที่มีคนไม่สนใจเรื่องฟุตบอล โวยวายอย่างรุนแรงซึ่งรวมถึงการต่อยกำแพง
ฉันใช้เวลาทั้งตอนหัวเราะ ฉันขอโทษ แต่มันเกินจริงไปเสียแล้ว และขาดความโลดโผนอย่างจงใจ จนกลายเป็นเรื่องตลกที่ไม่ได้ตั้งใจ ตัวละครทุกตัวเป็นคนขี้โมโหในแบบของตัวเอง ยกเว้นแฟนเก่านิรนามของฮิเดโตะ ที่ดูเหมือนจะไม่รู้ถึงความเสียหายที่เขาก่อขึ้นเมื่อเขามีความกล้าที่จะเข้าเรียนในโรงเรียนมัธยมอื่น สามารถรับชม ดูหนังการ์ตูนแฟนตาซี
พูดตามตรงนะ สำหรับการร้องไห้ คร่ำครวญ และดำเนินต่อไปของฮิเดโตะ ฉันคิดว่าเขาตายแล้วหรือเลิกเล่นฟุตบอลเพราะเขาเสพยาหรืออะไรทำนองนั้นมากเกินไป อย่างน้อยที่สุดก็ย้ายไปเมืองอื่นหรือเลือกกีฬาอื่น แต่เปล่า เขายังอยู่ที่นั่น เล่นฟุตบอล และงอนอย่างประหลาดเช่นเคย
รีวิว Shoot Goal to the Future ยิงประตูสู่อนาคต
เป็นนิยายที่ตลกขบขันที่สุดที่ปกปิดความจืดชืดของตัวเองด้วยการเป่าทุก ๆ อย่างให้เป็นสัดส่วน โดยใช้อารมณ์ขนาดใหญ่ขนาดใหญ่เพื่อปกปิดความจริงที่ว่ามันไม่มีแอนิเมชั่นที่ดีด้วยซ้ำ การผลิตต้องยุ่งเหยิงเพราะรูปแบบแอนิเมชั่นเปลี่ยนจากช็อตหนึ่งเป็นช็อต และฟุตบอลก็แทบไม่เคลื่อนไหวเลย การออกแบบตัวละครมีเงาที่ดูหม่นหมองซึ่งเป็นผลพลอยได้จากการผลิตที่มีงบประมาณต่ำซึ่งพยายามซ่อนแอนิเมชั่นที่แบนและแข็งภายใต้การเรนเดอร์คอมพิวเตอร์ขั้นพื้นฐาน สามารถอ่านรีวิวของเราเพิ่มเติมได้ที่ รีวิวหนังออนไลน์ใหม่ ๆ
มีอนิเมะกีฬาดังมากมายออกมาในทุกวันนี้ซึ่งไม่มีเหตุผลที่จะต้องเสียเวลากับเรื่องแย่ๆ แบบนี้ ไม่แม้แต่จะหัวเราะเยาะเย้ยเด็กวัยรุ่นที่เสียใจมากกับสิ่งที่มีความสำคัญเพียงเล็กน้อยก็ทำให้เวลาของคุณคุ้มค่า อาจเป็นได้ว่าฉันแค่ตอบสนองต่อ Teppen ที่ไม่ตลกเกี่ยวกับอวัยวะภายใน รอบปฐมทัศน์ที่ฉันต้องดูก่อนหน้านี้ แต่ตอนแรกของ Shoot! Goal to the Future ทำให้ฉันแทบคลั่ง บางทีมันอาจจะเป็นฉากเปิดจมูกที่น่าขันของฮิเดโตะที่มีการย้อนรอยฟุตบอลที่กระทบกระเทือนจิตใจระหว่างการเล่นวิดีโอเกมยิงปืนที่ดูน่าเบื่อที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
บางทีมันอาจจะเป็นช่วงเวลาห้านาทีที่เด็กวัยรุ่นสองคนตะโกนใส่กันเกี่ยวกับฟุตบอล โดยที่ตัวละครหลักของเราเพิ่มขึ้นเกือบสองเท่าและอาเจียนจากความเจ็บปวดทั้งหมด บางทีมันอาจเป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ที่จริงจังอย่างเหลือเชื่อที่โดนตบไปจนสุดเสียง ซึ่งฟังดูเหมือนเพลงเจ้านายของ Final Fantasy ที่ดูจืดชืด ไม่ว่าจะด้วยวิธีใด ฉันหัวเราะหนักมากจนต้องหยุดตอนชั่วคราว เพราะอ่านคำบรรยายไม่ได้
ตอนนี้เห็นได้ชัดว่ามีปัญหาตั้งแต่ Shoot! Goal to the Future ไม่ได้ตีกรอบตัวเองว่าเป็นเรื่องล้อเลียนหรืออะไรทำนองนั้น ฉันคิดว่าเนื้อเรื่องดำเนินไปตามกลิ่นอายของโชเน็นทั่วไปในการขยายอารมณ์และละครของชีวิตในโรงเรียนมัธยมเพื่อให้ทุกอย่างรู้สึกเหมือนเป็นหรือตาย
การแสดงพลาดจุดใดจุดหนึ่ง
แต่การแสดงพลาดจุดใดจุดหนึ่งในขั้นตอนการประหารชีวิต ครึ่งแรกของรอบปฐมทัศน์นี้อัดแน่นเกินไปจนยากสำหรับผู้ใหญ่ที่โตแล้วอย่างฉันที่จะเอาจริงเอาจังกับตัวละครตัวใดตัวหนึ่ง ซึ่งเป็นสิ่งจำเป็นในอนิเมะกีฬาแบบนี้สักครั้ง เพราะไม่ใช่ว่าผู้ชมทุกคนจะเป็นได้หมด ในมุมของฟุตบอลโดยเฉพาะ สามารถรับชมได้ฟรีที่ การ์ตูนอนิเมะตลก
พูดตามตรง การแสดงดีขึ้นเล็กน้อยเมื่อไปถึงฉากที่ฮิเดโตะกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ แม้ว่าฉันจะไม่อยากจะด่าชู้ตก็ตาม! ด้วยคำชมอย่างแผ่วเบา นี่ไม่ใช่อนิเมะกีฬาที่ยอดเยี่ยมโดยเฉพาะ ไม่ว่าคุณจะสไลซ์แบบไหนก็ตาม ทิศทางแข็งทื่อและขาดไดนามิกที่จำเป็นในการทำให้กีฬาแอ็กชันทำงาน
และยังมีปัญหาเล็กๆ น้อยๆ คือไม่มีตัวละครที่น่าสนใจหรือน่าพอใจสักตัวเดียวในกลุ่ม และ/หรือผู้ใหญ่ที่ไม่พอใจตะคอกใส่วัยรุ่นเกี่ยวกับกีฬา) น้ำเสียงที่จริงจังในตัวเองอย่างแปลกประหลาดของรายการนั้นเกิดขึ้นได้หลายครั้งเมื่อไม่ได้โฟกัสไปที่ฮิเดโตะที่ร้องไห้อยู่ในห้องของเขาและย้อนกลับไปสู่ยุครุ่งเรืองของเกมฟุตบอลระดับประถมศึกษา
อาโออาชิจากซีซั่นที่แล้วพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นไปไม่ได้เลยที่จะให้หนุ่มวงในที่เบื่อหน่ายอย่างฉันสนใจอนิเมะฟุตบอล โชคร้ายของชู้ต! คือมันรวบรวมทุกความคิดโบราณและท่วงทำนองที่ฉันไม่ชอบเกี่ยวกับแนวเพลงนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าจะมีผู้ชม แต่คุณจะไม่พบฉันในหมู่พวกเขาในฤดูร้อนนี้
ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับเรื่องรักร่วมเพศเกี่ยวกับการแสดงนี้ ทำไมคุณถึงคิดอย่างนั้น ฉันไม่แน่ใจว่าทำไมฉันต้องพูดถึงมัน อะไรก็ตาม. รายการนี้ยังไม่มีคนที่โกรธจัด ซึ่งอาจจะหรืออาจจะไม่เกี่ยวข้องกับองค์ประกอบรักร่วมเพศที่ไม่มีอยู่จริง ไม่มีใครโกรธเคืองเกินเหตุเกี่ยวกับการถูกหักหลัง การดูถูก หรือประเด็นอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับฟุตบอล
ตั้งแต่อดีตนักฟุตบอล ฮิเดโตะ ที่เลิกเล่นเมื่อเพื่อนร่วมทีมเพียงเพื่อนของเขาจากไปหรือหายตัวไปหรืออะไรสักอย่าง ไปจนถึงคาซามะที่คิดว่าทุกคนที่ไม่ชอบฟุตบอลจะเกลียดชังมันและอาจเป็นตัวเขาเอง ไปจนถึงคามิยะ ผู้ชายจาก มังงะต้นฉบับชุดนี้ขึ้นอยู่กับหรือรีบูตของผู้ที่ตกลงที่จะเป็นโค้ชที่โรงเรียนมัธยมเก่าของเขาอย่างไม่เต็มใจ
บิตสุดท้ายนั้นน่าจะเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดของตอนเกริ่นนำนี้ ยิง! Goal to the Future เป็นภาคต่อที่นุ่มนวลของซีรีส์ที่ออกอากาศห้าสิบแปดตอนระหว่างปี 1993-94 โดยอิงจากซีรีส์มังงะที่เริ่มตั้งแต่ปี 1990 ถึง 2003 ในขณะที่ฉันแน่ใจว่ามีบางส่วนและ ชิ้นส่วนที่เราเพิ่งมาถึงแฟรนไชส์ตอนนี้หายไป มันไม่รู้สึกว่าเราเสียเปรียบทั้งหมดที่นี่
ความรู้สึกหลังจากดูจบของเรื่องนี้
เมื่อเขาไม่เจาะกำแพงและทำให้คนรอบข้างกลัวเพราะ ทีมอื่นยกเลิกการแข่งขันฝึกซ้อม โค้ชคนใหม่ของพวกเขา ดูเหมือนจะเป็นตัวละครที่กลับมาจากมังงะต้นฉบับ เป็นคนโง่เขลาที่เรียกนักเรียนวัยรุ่นของเขาว่าผู้แพ้และไร้ประโยชน์ในสิ่งที่ฉันคิดว่าควรจะเป็นทัศนคติที่เข้มงวดและรักใคร่ แต่ก็หลุดออกมาในฐานะที่เขาเป็น ยังไม่บรรลุนิติภาวะอย่างเด็ก ๆ ที่เขาให้คำปรึกษา ทุกคนในที่นี้ดูไม่เป็นที่พอใจไม่ว่าจะในฐานะใดก็ตาม ไม่มีสักคนที่น่าสนใจแม้แต่น้อยที่จะชดเชยมัน และความกังวลใจที่ไม่ได้รับจากกีฬาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายก็เพียงพอแล้วที่จะขับไล่ฉันออกไปทั้งหมดด้วยตัวของมันเอง
มันไม่ได้ช่วยให้การแสดงดูแย่เท่ากับพฤติกรรมของตัวละครอย่างแน่นอน ในขณะที่แอนิเมชั่นฟุตบอลสามารถเคลียร์แถบใต้ดินที่อำลาทิ้งไว้ การผลิตของ My Dear Cramer นั้นแทบไม่ทำได้ ความเป็นนักกีฬาที่เกิดขึ้นจริงในที่นี้แสดงผ่านภาพนิ่งแบบแพนกล้องและเอฟเฟกต์ราคาถูกที่พยายามโน้มน้าวให้คุณเห็นว่าเด็กๆ เหล่านี้กำลังดึงท่าฟุตบอลที่บ้าๆ บอ ๆ ออกไป
แต่ก็ไม่สำเร็จ และนั่นก็ยังเป็นส่วนที่ดูดีที่สุดของรอบปฐมทัศน์ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างแทบไม่เคลื่อนไหว ตัวละครกำลังพูดจาหัวรั้นซึ่งบางครั้งก็ทำหน้าบูดบึ้ง น้ำหนักบรรทัดของตัวละครจะสุ่มเปลี่ยนไปในบางฉาก ทำให้ดูเหมือนอยู่บนระนาบที่แตกต่างจากนักแสดงคนอื่นๆ มันแข็งทื่อและงุ่มง่ามและทำหน้าที่เพียงเพื่อเน้นว่าทุกคนที่นี่ไม่น่าสนใจเพียงใด
นี่เป็นเรื่องไม่ดีและไม่ใช่ในลักษณะที่น่าสนใจหรือตลกโดยไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นการผสมผสานของความคิดโบราณที่ซ้ำซากจำเจ หมกมุ่นอยู่กับความโกรธที่มากเกินไปซึ่งไม่ได้รู้สึกว่าเป็นตัวละครวัยรุ่นอย่างแท้จริง ฉันพูดเสมอว่าเกณฑ์มาตรฐานของฉันสำหรับรายการกีฬาคือว่าฉันชอบดูมากกว่าเกมจริง
ในระยะเวลาเท่ากันหรือไม่ แต่ฉันจะดูซีรีส์กีฬาอื่น ๆ แทนที่จะดูถ้าต้องเลือก แม้กระทั่งฟุตซอลชาย!!!!!. ฉันไม่รู้ว่ามังงะ/อนิเมะต้นฉบับจะเป็นแบบนี้ด้วยหรือว่า Goal to the Future เป็นเพียงปัญหาร้ายแรงของโครงการฟื้นฟู แต่ไม่ว่าด้วยวิธีใด ก็ไม่คุ้มกับเวลาของคุณเลย ถ้าหากชื่นชอบการรีวิวของเรา ทุกท่านสามารถติดตามการรีวิวของเรา แบบไม่ขาดช่วงได้ที่ รีวิวการ์ตูน
